Σύμφωνα με το άρθρο 167 παρ. 3 ΚΔΚ εισήχθη η διάθεση της βουλήσεως του νομοθέτη να προβλεφθεί ένα όριο οφειλών, μέχρι το οποίο οι Δήμοι δύνανται να μην προβαίνουν στην ταμειακή βεβαίωση των οφειλών, αλλά και να μη λαμβάνουν αναγκαστικά μέτρα, προκειμένου να εισπράξουν τις εν λόγω οφειλές.

Εάν η οφειλή δεν υπερβαίνει το προβλεπόμενο όριο οφειλών, τότε τα αναγκαστικά μέτρα δεν έχουν εφαρμογή. Τα αναγκαστικά μέτρα προβλέπονται στον Κώδικα Eισπράξεως Δημοσίων Εσόδων εκτός εάν άλλως ορίζεται επί των ειδικών διατάξεων του ΚΔΚ (άρθρο 167 παρ. 1). Συγκεκριμένα, τα εφαρμοζόμενα αναγκαστικά μέτρα για την είσπραξη των δημοσίων εσόδων είναι:
α. κατάσχεση κινητών, είτε στα χέρια του οφειλέτη είτε κινητών και απαιτήσεων εν γένει αυτού στα χέρια τρίτου και
β. κατάσχεση ακινήτων (άρθρο 9 του Β΄ Κεφαλαίου του ΚΕΔΕ).

Οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η προσωπική κράτηση για χρέη εν γένει στο δημόσιο έχει καταργηθεί. Ωστόσο, προβλέπεται η διακριτική ευχέρεια του Προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ. ή του Τελωνείου που είναι βεβαιωμένο το έσοδο, προκειμένου να ενεργοποιηθεί η διαδικασία κατάσχεσης κινητών ή ακινήτων, είτε διαζευκτικά είτε σωρευκτικά. Το αρμόδιο όργανο, το οποίο είναι επιφορτισμένο με αυτήν την αρμοδιότητα αντιστοίχως σε επίπεδο είσπραξης εσόδων Δήμων, είναι ο Δημοτικός Ταμίας που βεβαίωσε το έσοδο (άρθρο 167 παρ. 1 εδ. β ΚΔΚ).

Το όριο στο οποίο δύναται να μη ληφθούν αναγκαστικά μέτρα είσπραξης εσόδων (άρθρο 167 παρ. 3 ΚΔΚ) καθορίζεται κατόπιν κοινής υπουργικής απόφασης των Υπουργών Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης, Οικονομίας και Οικονομικών. Τέτοιου είδους απόφαση μέχρι σήμερον δεν έχει ληφθεί και εν αποτελέσματι τούτου εφαρμόζονται μέχρι νεωτέρας τα οριζόμενα στον ΚΕΔΕ (άρθρο 9 ΚΕΔΕ, όπως συμπληρώθηκε εκ του άρθρου 3 παρ. α1 Ν. 4254/2014).

Οι διατάξεις του ΚΕΔΕ, όπως συμπληρώθηκαν και ισχύουν, προβλέπουν ως όριο οφειλών, μέχρι το οποίο δύναται να απαλλαχθεί ο οφειλέτης από την εφαρμογή αναγκαστικών μέτρων είσπραξης, τα πεντακόσια (500,00€) ευρώ, τα οποία αντιστοιχούν στο συνολικό ύψος του χρέους έναντι του Δημοσίου.

Πρέπει να αποσαφηνιστεί ότι όταν αναφέρεται ο όρος ως το συνολικό ύψος του χρέους, θα πρέπει να ερμηνευτεί ως το σύνολο των ληξιπρόθεσμων χρεών του οφειλέτη από κάθε αιτία. Στην αναφερόμενη περίπτωση, ο οφειλέτης ευθύνεται για την καταβολή είτε ως πρωτοφειλέτης, είτε ως συνυπόχρεος, είτε ως εγγυητής κ.λπ. και όχι μεμονωμένες οφειλές αυτού. Στο ποσό οφειλής στην εν λόγω περίπτωση δεν περιλαμβάνονται οι προσαυξήσεις εκπρόθεσμης καταβολής, οι τόκοι εκπρόθεσμης καταβολής ή και πρόστιμα εκπρόθεσμης καταβολής (άρθρο 6 ΚΕΔΕ, άρθρο 53 και 57 Ν. 4174/2013).

Τέλος, είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι μπορεί ο οφειλέτης να απαλλαχθεί από την εφαρμογή των ως άνω μέτρων, όμως δύναται να πραγματοποιηθεί κατάσχεση εις χείρας τρίτου (ΠΟΛ 1109/14.04.2014). Τούτο δε μας οδηγεί εις το συμπέρασμα ότι μπορεί η οφειλή του οφειλέτη προς το Δημόσιο να υπολείπεται των πεντακοσίων (500,00€) ευρώ, με αποτέλεσμα να μην ενεργοποιούνται έναντι του οφειλέτη τα αναγκαστικά μέτρα είσπραξης των δημοσίων εσόδων. Όμως ο «τρίτος» εις χείρας του οποίου βρίσκονται χρήματα ή κινητά πράγματα κ.λπ. ιδιοκτησίας του οφειλέτη, δεν τυγχάνει υπαγωγής η ευνοϊκή διάταξη του ορίου οφειλής και οι Δήμοι δύναται να στραφούν έναντι τρίτου δια την είσπραξη της οφειλής του οφειλέτη, έστω και αν ταύτη συνολικώς υπολείπεται του ποσού των πεντακοσίων (500,00€) ευρώ. Ιδιαιτέρα διακριτή περίπτωση είναι η κατάσχεση εις χείρας Τραπεζικών Ιδρυμάτων. Όσον αφορά τις κατασχέσεις στα χέρια πιστωτικών ιδρυμάτων, το αναγκαστικό μέτρο είσπραξης της οφειλής του Δήμου δεν εφαρμόζεται, όταν το συνολικό οφειλόμενο ποσό υπολείπεται των πενήντα (50,00€) ευρώ.